دیگرمعنا نمیکندکسی مرا...!

ثبت درتاریخ چهارشنبه 15خرداد1392 به شماره سریال244438 درسایت شعر نو

سایتهای :دلنوشتنی – شعرناب –شعر2 – وبلاگ سروناز– فیس بوک

دراندیشه ی کودک بیعار آن روزگارم !

پرسه میزدم درکوچه پس کوچه ها

با کهنه کفشهای بزرگترازپایم!

که گاه جامیماندلابه لای سنگلاخهای ترک خورده

با انگشتانی که برای نفس کشیدن

بیرون آمده بودازسرجوراب

ودستانی ورم کرده ازغروروشیطنت !

برای آزارزنگ خانه ها وُشکستن شیشه ها

با نهیب وُ فریاد عابران کوچه بازار

امروز خاطرات طفولیت ام جا مانده

پف کرده گذشته ام !

احساسم پیر ، عشقم رسوائی

شباهت ام بزرگی ، که گم شدم درونش

دیگرمعنا نمیکند کسی مرا ...!

که معنایم فرسود درعمق کودکی

اکنون به حراج گذاشتم خودم

پیله وران ورق میزنند ، جسم اوراقی ام

تا نرخ گذارندبرفهمم

وره گذران با تبسم تلخ تامیزنندنگاهشان

کاش پاره میشدبکارت ذهن بزرگی ام

در کوچکی جاخوش میکردم ...!

s@rv

کوتاه ترین راه

برگشت به خود است

http://www.shereno.com/5531/27528/244438.html

**

تحلیل استادارجمندم جناب محمدفلاح براین سروده درسایت شعر 2 دات کام

درودبرشما

ماشاالله کودک شیطونی بودید استادگرامی

شعرخوبی خواندمگرچه طولانی ترین راه بازگشت به خوداست وافرادمعمولا همه راههارا میروندکه همین یک راه را نروند.دغدغه ی شما درشعر ازدیدمن مبارزه با پلیدیهای عصر حاضر وزندگی ماشینی بوددرجستجوی بشر آنجا که مولانامی گوید:

ازدیووددملولم وانسانم آرزوست

شعر بسیار زیبائی خواندم وبایادآوری تلخ وداعبازندگی که درپارگی بکارت ذهن وبازگشت به کودکی نشان ازانسانی خسته داردکه فارغ ازسن وسا ل( چون این انسان می تواند جوان باشدیا پیر فرقی نمی کند) این شعر ففقط یک چیز مشترک درتمام انسانها را یادآوری میکند وخستگی است .خستگی اززندگی که تنها راه آن رسیدن به کمال (پرواز روح)است پروازموقتی که مارا به خلسه شعر می بردوپرواز دائمی که مارا به ماوای ابدی میبرد...

این شعر مرا بیادشعردیگری ازمولانا یا شاید اقبال لاهوری انداخت :

برای من مگری نگودریغ دریغ... – کدام دانه فرورفت درزمین که نرست ؟